مقایسه اثربخشی گروه‌درمانی و آموزش با رویکرد تلفیقی پذیرش و تعهد با طرحواره‌درمانی بر تکانشگری و ذهنیت‌های طرحواره‌ای افراد دارای اختلال شخصیت ‌مرزی

پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی گروه درمانی و دوره‌ی آموزشی با رویکرد تلفیقی پذیرش و تعهد با طرحواره درمانی بر تکانشگری و ذهنیت‌های طرحواره‌ای افراد دارای اختلال شخصیت مرزی انجام شد. پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون بود. جامعه آماری شامل تمامی مراجعه کنندگانِ یک مرکز خدمات روان‌شناختی در پاییز و زمستان ۱۴۰۲ از طریق فراخوان به تعداد ۳۵۷ نفر بودند و به روش نمونه گیری هدفمند تعداد ۴۵ نفر با تشخیص اختلال شخصیت مرزی طی مصاحبه بالینی غربالگری شدند. به دلیل انصراف برخی داوطلبین، داده‌های ۳۶ نفر در ۳ گروه‌ ۱۲ نفری تحلیل شد. گروه‌های آزمایشی ۱۰ جلسه مداخله دریافت کردند. ابزارهای سنجش شامل مقیاس تکانشگری بارت (BIS-11) و پرسشنامه ذهنیت‌های طرحواره‌ای (SMQ) بود. تحلیل داده‌ها با کوورایانس چند متغیری انجام شد. نتایج نشان داد در ذهنیت والد پرتوقع، گروه درمانی اثربخش بود (۰.۰۵>P) اما دوره‌ی آموزشی اثربخشی نداشت (۰.۰۵<P). در متغیرهای ذهنیت کودک عصبانی، محافظ بی‌تفاوت، بزرگسال سالم و رفتارهای تکانه‌ای، هر دو روش اثربخش بودند (۰.۰۵>P) و اثربخشی روش‌ها تفاوت معناداری نداشت (۰.۰۵<P). در متغیر‌های ذهنیت‌ کودک آسیب دیده، کودک تکانه‌ای، کودک شاد و والد تنبیه‌گر، هر دو روش اثربخش بودند (۰.۰۵>P) اما گروه درمانی تأثیر بیشتری داشت. از این یافته‌ها می‌توان نتیجه گرفت که گروه درمانی و دوره آموزشی با رویکرد تلفیقی پذیرش و تعهد و طرحواره درمانی برای افراد دارای اختلال شخصیت مرزی مفید است، اما گروه درمانی مزایای بیشتری برای این افراد دارد.

دانلود مقاله

شیوه های ارجاع به این مقاله

APA:

دوستی, شبنم, دوستی, پیمان, & یاوری, امیرحسین. (۱۴۰۳). مقایسه اثربخشی گروه‌درمانی و آموزش با رویکرد تلفیقی پذیرش و تعهد با طرحواره‌درمانی بر تکانشگری و ذهنیت‌های طرحواره‌ای افراد دارای اختلال شخصیت ‌مرزی. نوآوری های اخیر در روان‌شناسی۱(۲), ۵۸-۷۱. doi: 10.22034/rip.2024.194127

VANCOUVER:

دوستی, شبنم, دوستی, پیمان, یاوری, امیرحسین. مقایسه اثربخشی گروه‌درمانی و آموزش با رویکرد تلفیقی پذیرش و تعهد با طرحواره‌درمانی بر تکانشگری و ذهنیت‌های طرحواره‌ای افراد دارای اختلال شخصیت ‌مرزی. نوآوری های اخیر در روان‌شناسی, ۱۴۰۳; ۱(۲): ۵۸-۷۱. doi: 10.22034/rip.2024.194127